Dit jaar ontstond er een unieke situatie; één van de m5board.com leden uit Tasmanie, (erg down-under dus) was voor zaken in Europa en was toevallig op dat moment in Londen. Eigenlijk kon ik deze mogelijkheid niet laten liggen. Na enig tiktakken met Stevie werd het mij duidelijk dat een korte UK-trip best haalbaar was.
Normaliter zou het ideaal zijn om een van de M’s voor deze trip te kiezen. Maar aangezien de E34 al ruim anderhalf jaar in de loods stof staat te verzamelen en de E28 vanwege de nieuwe voorwielophanging eerst uitgelijnd diende te worden had ik zelf geen passende auto. Daarnaast was het de vraag of het rationeel gezien zinvol was geweest om de E28 mee te nemen. Stevie lostte dat probleem op door een F10 520d te regelen uit de demovloot van van-Poelgeest. Een 520d mag een ander uiterste lijken, maar in 25jaar is veel veranderd en het bleek uiteindelijk de ideale auto voor een trip als deze. Performance-wise zit deze op het niveau van de eerste E39 530d’s met 184pk!!
Voor mij begon de trip om ongeveer 6:20 voor de eerste etappe naar het rendez-vouz point met Stevie bij Dongen. Zondagsmorgens kun je in NL nog goed opschieten, dus met anderhalf uur was ik genoeg. Stevie had een paar minuten meet nodig, dus dat gaf wat tijd voor een kopje koffie. Na het overladen van mijn foto-tas en andere spullen reden we tegen achten weg voor de ruim 260km naar Calais. Juist dit stuk kon ik vooraf nooit echt goed inschatten, maar bleek uiteindelijk mee te vallen. We waren mooi op tijd bij de check-in van Eurotunnel om onze geboekte shuttle van 10:42 te kunnen halen, maar de douane was helaas niet erg vlot en liet een lange wachtrij ontstaan. Hierdoor mistten we onze shuttle op een haar na. In principe betekende dit ruim een uur wachttijd, maar blijkbaar hadden ze bij Eurotunnel wel door dat er wat moest gebeuren, dus om even voor elf gingen de poorten weer open voor blijkbaar een extra trein.
Uiteindelijk duurde de passage van poort tot poort ruim een uur; niet slecht. Aangezien alle douane formaliteiten al aan de incheck zijde zijn afgehandeld konden we zo de snelweg naar London oprijden. Dit is ruim 100km, zeg maar de afstand tussen mijn woonplaats en Amersfoort. Bij Dartmoor ontstond een paar minuten vertraging bij de Tunnel onder de Thames bij Dartmoor, maar dat mocht geen naam hebben.
Gezien de veelheid en verscheidenheid van liefhebbers auto’s die we tegenkwamen kunnen we wel afleiden dat de Engelsen vele malen gekker met auto’s zijn dan wij in Nederland. Op de volgende foto is een van de vele Triumph’s te zien die we tegen zijn gekomen.
Na een korte stop voor wat Engelse ponden en een leuk ritje door het Engelse ‘country-side’ arriveerden we omstreeks het middaguur (lokale tijd) bij ons doel, eetcafe ‘de Goat’ in Hertford.
De meeting was hoofdzakelijk gericht op E34 M5’s, maar het netwerk is breder dan alleen deze modellen, dus er was ook o.a. een E39 B10 V8S touring, E30 M3 Cecotto en een E21 323i.
En toch vindt ik de B10 V8S veel meer klasse hebben dan een E39 M5 die met zijn vier bleerpijpen wat schreeuwerig overkomt.
Gedurende de meeting was het een komen en gaan van E34 M5’s en op het hoogtepunt van de meeting waren er vijftien in totaal, variërend van ‘minters’ tot exemplaren die in hun laatste levensfase zijn. Dat geldt zeker niet voor de 3.6 van Dan Kelly. Technisch en optisch is deze in een staat zoals er nog maar weinig van over zijn.
Na ongeveer een half uurtje arriveerde Simonal die David, een E34 fanaat uit het verre Tasmanie een lift gaf. Het weerzien met Simonal is altijd hartelijk en ik zie er daarom altijd naar uit. Dit was de eerste keer dat ik David persoonlijk ontmoette na de vele communicaties over het world-wide-web in de afgelopen jaren.
Uiteraard was er tijd voor middageten; deze ruimte was eigenlijk de enigste waarin ik enig sinds kon staan. Het voorportaal en de bar moeten in lang vervlogen tijden gebouwd zijn toen de mensen bij lnge na geen 1mtr50 lang werden. Met op een haar na twee meter moest ik voor de bar knielen om mijn bestelling door te geven.
Na de lunch was het tijd voor een line-up van de E34’s, zonder uitzondering allemaal M5’s.
Zoals te zien had iedereen het naar de zin.
Na een uurtje of vijf vol met benzine-en ook een beetje politieke gesprekken over auto gerelateerde onderwerpen was het tegen zessen weer tijd om weer richting Folkstone te vertrekken. Tijdens de overtocht over de Thames ontstond een hilarische situatie doordat een Zwitser uit Geneve probeerde de tolwachters te slim af te zijn door onder hun ogen snel achter de auto voor hem aan te rijden. Helaas voor hem bleek de slagboom sneller zodat deze met een klap op zijn auto neerkwam en afbrak. Als ik tolpoort-wachter was zou ik witheet worden, maar die twee Engelsen bleven kalm, liepen even naar de gestopte Mercedes waar via het rechterraam alsnog de tol werd betaald. Net zo kalm monteerden ze de afgebroken slagboom weer op de tol poort. Tja, blijkbaar maken ze dat vaker mee. Een vijftal minuten haalden we de betreffende Mercedes in en we konden niet nalaten om even te klappen. De bestuurder kon dit wel waarderen, maar het gezicht van zijn eega sprak boekdelen.
Ondanks dit akkefietje waren we binnen een uur bij Folkstone. Zonder enige vertragingen konden we inchecken en waren we ruim op tijd voor de trein van (18:50) lokale tijd. Eenmaal in Calais kregen we de een uur tijdpenalty om de oren. Na een vrij vlotte reis door Belgie waren we om een uur of elf s’avonds weer bij Dongen; op dat moment had ik nog een thuisreis van 180km naar het noordoosten voor de boeg, maar op dat tijdstip zijn er geen files, dus met een beetje doorrijden was ik even na middernacht weer thuis.
Na deze trip kan ik rustig zeggen dat de F10 520d mij heeft verbaasd. Meer auto heb je in NL eigenlijk niet nodig. Handling en stuurgevoel is top en met 184pk is het echt niet behelpen. En met een verbruik van amper 7ltr/100km bij een hoog reisgemiddelde wat bij een 1200km heen-terugreis hoort zal je mij niet horen klagen. En dat bij een zeer hoog comfort zonder week in de vering te worden. De harde demping en vering in combinatie met de grote ballonbanden is een ideale combinatie voor dit soort tripjes.
Last but not-least; mijn dank aan Stevie voor het mogelijk maken van deze trip.
en nog met mooie foto's erbij TOP
