Zo, ik doe gewoon alsof er niets gebeurd is en we ons net na de zomer van 2017 bevinden. Want belofte maakt schuld, inschrijven en meedoen verdiend wat mij betreft wederom een verslag. Dus ja we hebben weer de kans gehad en daarvoor moest er natuurlijk weer gesleuteld worden. Maar in tegenstelling tot het jaar ervoor verwelkomen we een extra teamlid, Johan stapt namelijk ook bij ons in:
Nu had Fritzl al een kleine reputatie opgebouwd als het gaat om versnellingsbak problemen, maar met een extra teamlid zou dat oplossen wel een pre hebben. Dus na lang zoeken een geschikte bak gevonden en met alle teamleden en een brug begonnen aan de klus. Helaas bleek na een dag sleutelen hij helemaal niet meer te rijden terwijl de computer er aan hing. De bak bleek anders te zijn en na het wisselen van het brein waren de oude problemen weer terug.
Helaas kwam de deadline dichterbij, dus een rondje klein onderhoud en wat versieringen moesten het toch maar worden voor dit jaar. Nu staat de Carbagerun natuurlijk in het teken van toeters en bellen, maar een 87'er E32 brengt zijn geld normaal wel weer op dus alles met mate. Maar een paar extra lampjes kan nooit kwaad toch?
Uiteindelijk gaat het nergens meer over, maar het racethema proberen we toch een beetje voort te zetten. Wetende dat er nog een 4e persoon instapt om 2 weken rond te reizen geeft dat natuurlijk wel meerdere uitdagingen. Maar licht hebben we!
Om ons 2 weken te bedruipen hebben we natuurlijk niet alleen wat kleren nodig, maar ook spullen om te overnachten. Dit jaar werd er een partytent met zijwanden aangeschaft en stretchers om op te slapen. Verder mag een BBQ en een koelbox voor koud bier niet ontbreken, dus bagageruimte was al snel een van de grote gebreken. Maar na het monteren van nieuwe veerpoten aan de voorzijde en een paar nieuwe bandjes rondom konden we in ieder geval verder met de aankleding.
De koffer op het dak gaf ons de mogelijkheid om alles mee te nemen voor een redelijk comfortabele reis, dus op maandag 3 juli 2017 werd de reis richting Meppen gestart. Daar eenmaal aangekomen werd Fritzl door de keuring gehaald om zo in de startrij te gaan staan met weer 500 andere barrels. Henny van der Most kwam zelf met de vlag zwaaien en na een rondje op het circuit bij het Funpark zetten we koers richten het oosten van Duitsland.
De eerste dag staat altijd in het teken van meters maken, dus dat is snelweg en knallen maar. Redelijk op tijd zitten we aan de biertjes, hopende dag de dag erna iets meer brengt qua rijden en omgeving. En dat deed het zeker, want in Polen veranderd het landschap langzaam en we krijgen wat tips om te stoppen.
Beetje binnendoor vervolgen we onze weg richting de Wolfsschanze, jawel een beetje cultuursnuiven doen we ook nog. Daar aangekomen waren we ook niet de enige, een en al runners daar. Parkeerbegeleiding helemaal van het padje, overal toeters en rook. Neemt niet weg dat het erg indrukwekkend om te zien was wat ze zo'n lange tijd geleden al konden bouwen. Erg veel is er niet meer van over, maar de omvang, dikte van de muren en de verhalen tonen wel aan hoe serieus het was.
De dag erna laten we Polen achter ons en gaan we Litouwen binnen. Het landschap veranderd echt naar B-, nee zeg maar C-wegen. Het verkeer begint een gekkenhuis te worden en een 2-baans weg wordt rustig door 3 auto's gebruikt. Helemaal een land naar met hart, knippertje uit en knallen met die 730i! Ook hier wordt weer een avond op de camping doorgebracht na een willekeurige alcoholcontrole door de organisatie. Helemaal prima en de kilo's vlees worden weer op de BBQ gegooid:
In Letland is het blijkbaar lastig om te overnachten, maar wij hebben na het bezoek van een bijzondere verzameling kruizen (zie de foto hieronder) de mogelijk om Riga aan te doen. Heerlijke stad en een mooie plek om een feestje te vieren, eigenlijk staat al vast dat na de 5 dagen Carbagerun dit onze eerste rustplek word.
Het valt me op dat ik de laatste jaren steeds minder foto's ga maken en meer geniet van het moment zelf. We worden met de route in Estland van de weg afgeleid een bos in en belanden na een uur rijden in het meest onheilzame gebied wat ik ooit bezocht heb. Het gaat over in een moerasachtig gebied en tijdens een stopt deint de hele omgeving om ons heen! Echt een super bizarre plek, maar terwijl ik me omdraaide geen een om met een afgeladen 7 serie vast komen te zitten. Dus vervolgen we onze weg weer richting Litouwen, waar langs de Russische grensposten en wachttoren rijden.
En tja, zoals gezegd met wat minder foto materiaal rijden we in 5 dagen weer bijna 3000km weg en halen we weer het zwart/wit geblokt. Dit jaar op een eilandje in de rivier bij Vilnius, waar we de avond doorbrengen al sleutelend aan een CX 2.5D en een S300 uit de midden jaren 90. Dit gepaard met de nodig biertjes en het eindfeest sluiten we weer een jaar run af.
Gelukkig hebben we wederom een week vakantie voor de boeg, dus zetten we op zaterdag de pas erin richting Riga! Onderweg moet ik aan een de grenspolitie uitleggen waarom ik zo hard reed en wat we allemaal bij ons hadden. Gelukkig deden de taalbarriere en de afgeladen auto hem besloten ons lekker weg te sturen. In Riga laten we ons even 2 dagen heerlijk gaan en genieten van de rust en het niet auto te hoeven rijden. Wel moet er een plan gemaakt worden voor de terugweg.
Geheel willekeurig schrijf ik wat plekken op met de afstanden om zo een globale route te krijgen. Compleet willekeurig? Nee eindigen op de Ring stond al vast en je moet in leven als BMW gek het museum eens bezoeken. Verder heb ik was tussenin uitgezocht zodat we tenminste ergens komen. Met een lichte kater vertrekken we richting Warschau waar we laat op de middag aankomen omdat we het lekker rustig hebben aangedaan. Een hapje eten en een goede nachrust in een Air BnB deed ons goed.
Toen we na een halve dag sturen in Brno aankwamen, hebben we het circuit even bezocht. Daar werd nog wel gereden met wat motoren, maar onze interesse werd niet echt gewekt. Via internet kwamen we terecht bij een schietbaan, iets wat de rest van de teamleden nog nooit had gedaan. Ik in Nederland wel een aantal keren, maar bij kleiduifschieten bij je ook wel uitgekeken. In die regionen werkt het net wat anders qua regelgeving en 2 verdiepingen onder de grond krijgen we een AK-47, een Smith & Wesson handpistool, een Smith & Wesson 500 (grootste handwapen in de wereld) en een vooroorlogse sniper in de handen gedrukt. Voor een paar knaken hebben we de tijd van ons leven, zonder daar van te voren onderzoek naar te hebben gedaan.
Met de plaatjes en een dikke grijns op ons gezicht vertrekken we richting Munchen waar een bezoek aan BMW Welt, het museum en de fabriek op de planning staan. Maar terwijl we in opperbeste stemming over de grens komen, bereikt ook Fritzl een nieuwe mijlpaal. Jawel we tikken de 500.000 km aan en tewijl we al filmend en fotograferend dit vieren, worden we aan de kant gezet door de ZOLL. Wederom grenspolitie, die zich afvroegen wat er zoal gaande was. De charme van Fritzl, het verhaal en de zojuist behaalde mijlpaal toverde op beide gezichten een grote grijns en zonder een waarschuwing of wat dan ook zetten we onze reis verder.
Eenmaal aangekomen in Muchen doen we een factory tour wat een zeer indrukwekkend beeld geeft van de assemblage bij BMW. Zeker met mijn achtergrond in de machinebouw kijk ik mijn ogen uit. Verder bezoeken we het museum waar een erg leuke collectie te zien is. Maar ook in BMW Welt staat genoeg leuks en de dag vliegt voorbij.
Het lijkt allemaal zo lang te duren, maar het vliegt voorbij. We naderen het einde van onze reis en pakken de boel uit bij Bernard zodat we vast inspectie voor de Eifel kunnen doen. In goed overleg kunnen we alle spullen stallen in het hotel, zodat de dag erna Fritzl beschikbaar is voor een rondje op de Ring. Ik begin met een van de teamleden, maar heb de smaak te pakken en neem de 2e een ander mee. Daarna neemt Johan het stuur in handen en doen we samen zijn eerste rondje Ring. Als afsluiter boeken we een extra rondje zodat ik Johan nog even kan laten zien hoe het ook kan
. We gaan een rondje all out, hebben schijt aan de rest en gieren rond met de 730i! Heerlijk om een vakantie op deze manier te eindigen en wat een lol kan je hebben met deze oude zooi.
De dag erna rijden we richting huis waar Fritzl met een zucht zich op de oprit ploft. Een dikke 6000km heeft hij ons weer door Europa gesleurt zonder ook maar 1 kick te geven. De bak? Die is in dezelfde beroerde staat als bij vertrek, maar dat heeft niets aan de lol af gedaan. Wederom een erg geslaagde reis, maar rust is er voor Fritzl en ondergetekende nog niet. Maar hier over horen jullie dan in het volgende verslag wel.
Carbagerun in 2018 gaat hem niet worden, dan hebben we teveel op de planning. En wat 2019 brengt? Wie weet...
