Dan ook mijn verslagje van de Eifeltrip 2020. Ik keek er al een tijdje naar uit, was er aan toe, na alle Covid-19 gedoe, geen vakantie, thuiswerken etc. Ik was er echt aan toe om even te ontspannen met vrienden en leuke dingen te doen. Dus ik had de hele week maar vrijgenomen, net als Jan. Jan en ik reden ook deze editie samen en we hebben besloten de 323i mee te nemen, net als vorig jaar. Jan kan inmiddels wat beter rijden en zou ook zelf in de 323i mogen rijden dit jaar. Omdat we toch de hele week al vrij hadden en omdat we beide nog onderdelen hadden uit te wisselen met Remy in België, hadden we besloten om, net als 2 jaar eerder, eerder te vertrekken en er een tripje van te maken, op weg naar de Eifel. Dus woensdag weg, eerst op België aan, spullen uitruilen en door naar de Eifel, donderdag kalm dagje, wat kasteeltjes bekeken en zo en dan vanaf donderdagavond in het grote gezelschap verder.
Dinsdag heb ik de 323i klaargezet, gewassen, gepoetst, vloeistofjes op peil en alles in het krat gezet.
Woensdagochtend vroeg alle portofoons gehaald en daarna door naar Jan.
Kleding, eten, drinken, porto’s, setje velgen, differentieel, kofferbakspoiler en wat klein spul in de auto. En daar gingen we.
Onderweg even benen strekken en een broodje eten. Het was echt fantastisch weer.
Rond een uur of twee aangekomen bij de vader van Remy (omdat Remy aan het werk was), alwaar we de onderdelen hebben gewisseld.
Een compleet type 1 dashboard, wat recarorails en wat klein spul in de auto en wij weer weg, richting de Eifel. Jan had gereden van zijn huis naar België, om wat aan de auto te wennen en ook aan de sportbak, die een andere schakelpatroon kent dan de ecobak 5 en de standaard 4 bak. Vanaf België reed ik en bij het wegrijden bij een kruising klapte de bak uit de 1, waarop wij aan het grappen waren over het feit dat Jan geen enkele keer misschakelde in 350 km en ik gelijk binnen 4 km. Maar wat gebeurde was dat ik een paar kilometer later geen koppelingsdruk meer had. Nul. Dus plekje gezocht in een gehucht, langs een huis en gestopt. Klaar. Niks geen koppelingsdruk, niet meer in de versnelling te krijgen… Daar sta je dan. Ver van huis, in de middle of bumblefuck nowhere…
Jan en ik denken dat we een e21 aardig kennen op ons duimpje, dus binnen de kortste keer lag de schopplaat eraf, hebben we heel de leiding van hoofdkoppelingcilinder bij het pedaal tot hulpkoppelingcilinder op de bak nagelopen, geen lek te zien. Wel was het vloeistofpotje, gedeeld met de remmen, leeg. Dus dat potje maar op niveau gezet, dat maakte echter geen verschil nog steeds geen koppelingdruk. We zijn eerst maar in de auto gaan zitten om even te overleggen wat een plan zou zijn. Ondertussen zat ik wat te spelen met het koppelingspedaal en ineens had ik iets druk. Denk dat ik er wat lucht uit heb gepompt. Dus auto starten en inderdaad kon ik 'm in de versnelling leggen, dus hup, rijden. We zijn naar Remy’s huis gereden, want die heeft een brug. Remy was aan het werk, maar toch sta je daar beter te wachten dan in de rimboe.
Na een klein uurtje kwam zijn vrouw thuis en komen we bij de brug. Dat was fijn!! Dus we hebben de auto omhoog gegooid, het bleek heel snel wat het probleem was. De vaste leiding van de flexibele slang naar de hulpkoppelingcilinder lekte op een wartel. Hoe dat kan is een raadsel, maar lek was hij. Bij Remy in de garage lag een bultje oud ijzer, en laat daar een goed stukje korte remleiding bij liggen, met twee wartels eraan. Perfect! Iets te lang dus een kronkeltje in gebogen en zo paste dat. Ontluchten en hoppa, klaar!
Remy was inmiddels thuis, dus nog even ouwehoeren, een rondje rijden en daarna nog 1x vloeistoffen controleren. Toen zag ik dat er koelvloeistof miste. Niet veel, maar het was wel weg. Dus bijgevuld. Onder de olievuldop zat iets van een beetje sludge, maar minimaal. Even in de gaten houden. We zijn vertrokken naar de Eifel, rond kwart voor 9 zaten we aan de pasta in Manderscheid. Daarna door naar het hotel, een biertje met Bernhard en slapen.
De volgende ochtend rustig aan, even ontbijten, de auto leeggehaald, dashboard en andere spullen in de kamer gebracht. Daarna een plan trekken om de dag even relaxt door te brengen, wat kasteeltjes bekijken of even in de omgeving bekijken. Eerst de vloeistoffen weer even controleren. Remvloeistof netjes op peil. Geen koelvloeistof in het reservoir… Daar moest 2,5 liter bij… Veel sludge onder de olievuldop… Daar was ik wel even goed ziek van. De auto liep supergoed, de olie in nooit boven de 100 graden Celsius geweest, de koelvloeistofmeter niet boven de 3 kwart. Maar de getuigen liegen niet, geen koelvloeistof en wel sludge… Dus op zijn minst een kapotte koppakking, wellicht erger, kapotte kop of zelfs onderblok. Dus vrij vlot een plan getrokken, omdat Jan en ik van plan waren de auto stevig te gebruiken de komende dagen, tijdens de toerritten vertrouwden we het niet. Dus andere auto nodig. Rond half 12 zijn we in de 323i gestapt, dashboard en overige spullen weer ingeladen en hup, gas erop naar Nederland. In het noorden hebben we de e21 323i gewisseld voor de e30 325i en na een snelle cheeseburger bij de McD weer koers op de Eifel gezet, we waren rond 18.30 weer daar, ditmaal dakloos.
Het was fijn de donderdagploeg te treffen, in hun vertrouwde pose, met een fles bier en een zak chips voor het hotel, in het gras. Vrij vlot daarna zijn we gaan eten, borreltje toe en niet te laat slapen, kilometers genoeg in de benen en vrijdag gaan we echt rijden. Vrijdagochtend had Sven zijn auto niet op slot, dus dat is reden genoeg om even in te stappen. Volgende keer gaan we ook een stukje toeren
Overigens, kans is, dat als je Sven vandaag de dag tegenkomt, dat je dan denkrimpels ziet. Hij is er nog niet uit hoe die twee makkers in zijn auto kwamen. Een dag later lag de stoel in standje slapen. Ook dat is onbekend. De dader ligt niet op het Friedhof, maar mijn naam is haas.
Eerste dag was een leuke route, we reden in 3 ploegjes Jan en ik, als vanouds in ploeg 2, met onderandere Walter en Hendrik en Robert en ook Guido kwam leuk mee, met zijn vers vernieuwde koppakking. Tussenstopje onderweg, voor het gebruikelijke rondje banden trappen:
Daarna weer verder boenderen via prachtige wegen. Wat is de Eifel mooi zonder campers! De koffiestop hebben we genoten langs de rivier en op terras bij een mevrouw die zo chagrijnig was dat mijn cola zuur werd voor ik ervan kon drinken. Maar het weer was goed, het uitzicht mooi en het humeur dus top!
Na nog wat omzwervingen in de middag kwamen we weer samen bij het hotel, iedereen weer in zijn natuurlijke pose, biertje, chippie (kruimelkoek) en verder met bandentrappen.
Maar er waren zeker ook serieuze gesprekken. (denk over onderdelen.)
Het liep af en aan, zoals je ziet. Jeremy zocht in zijn broekzakken naar zijn scheermes.
Hij heeft Jeroen nog ondervraagd, die wist ook niet waar Jeremy zijn scheermes was, laat staan het scheerschuim. Het hele weekend is dat ding vermist gebleven.
Inmiddels waren Peter en zijn chauffeuse en Angela en haar chauffeur gearriveerd en wat het clubje compleet. Fijn! Het bleef lang onrustig die avond. Niet vanwege de drank, maar omdat Bernhard Angela en Michel de bruidssuite had in geluld. Voor een comfortabele 25 euro toeslag kon Michel eindelijk een jarenoude belofte nakomen, hij gaf Angela de huwelijksnacht die hij beloofde in de vorige eeuw. Volgens mij heeft hij nu nog rimpels van de jacuzzi.
Op zaterdag vingen we aan met de tweede route. Die was nog mooier dan de eerste, echt, wat een schitterende stuurmansweggetjes. Heerlijk om te rijden. Er zaten her en der wat foute routepuntjes in, maar dat mocht de pret niet drukken. Schitterende route. Rond koffietijd reden we louter door kløtedeurpjes, waar koffie was uitgebannen. Een oude vrouw probeerde ons nog tulpenbollen mee te geven voor onderweg om lekker op de knabbelen, maar we hadden geen trek.
In een meer geciviliseerd gehucht zagen we wat bekende auto’s staan en zijn we eraf gedoken om dan toch een kop koffie te pakken en die Backerin (of hoe heeft een bakkersvrouwtje in het Pruisisch?) van alle appeltaart, kwarktaart en andere lokaele hapjes af te helpen. In de zijstraat zien we de opbrengsten van 15 jaar e21 forum. Een e21 (eentje!), een e30, e34, e36 en iets op grote wielen zonder achterbank. (achterBangle?)
Na nog wat hele fijne wegen kwamen we rond lunchtijd ergens bij een grindpad in het bos uit. Mooie locatie. Normaal lunchten we wel bij een restaurantje, maar ook hier stak Covid-19 zijn vieze wattenstaafje voor, ergo lunchpakketjes all around.
Gerrit probeerde mijn auto netjes af te tanken, maar het tankklepje zat aan de andere kant, zodat ik nu een odeur van een melange van bier, rode wijn en advil aan deze flank heb hangen. Ik zei nog “dat wordt overspuiten”, maar voordat ook dat verkeerd werd begrepen en Gerrit de rits wederom open zou doen, zijn we snel verder gereden.
Wederom een hele fijne middag, aansluitend dineren in het hotel, afrekenen en op naar de nazit. Ernstig gelachen en lol gemaakt in het hotel, laat (of was het al vroeg?) naar bed en zondag nog ontbijten, rondje Ring en weer op huis aan.
Zo kwam er een einde aan een wederom epische Eifelsurvival. Een einde aan mijn 323i motor ook? Niks is uit te sluiten. Feit is, de e30 325iA heeft zich wederom fantastisch gedragen. Dakloos was ook perfect met het schitterende weer. Vrienden, dank voor deze Covid-19 editie van de Eifeltoer. Remy, dank voor de hulp, je brug, je vrouw en het zwarte geld dat we op zolder vonden. Jan, dank voor een mooie halve week samen op pad!
Klein stukje 323i:
Binnen 80 kilometer mist er zeker een centimeter koelvloeistof, ook al is dit een beetje scheef,
Mayo aan de dop:
Mayo in de cilinderkopontluchting
Vocht in de balg
En dus ook in de luchtweger
Dus de motor moet er weer uit. Ik ben daar een tikkie verdrietig over, want het wordt er nooit mooier van dan dat het was, een krasje is gauw gemaakt. Er zit veel tijd en energie in de auto en dan is dit gewoon ruk.
Meer over dit konijn
ga je hier vinden. Stay tuned.
