Vanaf de Oostenrijkse grens lekker de rustigere binnenwegen opgezocht, niks de drukte van Fernpass, Brenner etc, lekker door het Oetztal om daarna via de prachtige Timmelsjoch Hochalpenstrasse Italië binnen te rijden en weer een hotel te scoren met een waanzinnig uitzicht.
Het plan was om vervolgens een weekje bergpasjes en mooie meertjes aan te doen in het noordwesten van Italië, maar de weersverwachting voor die regio was verre van goed (alle dagen onweersbuien, vele uren regen en minimaal 12mm water per dag). De ballen, dat klinkt niet als vakantie, we gaan wel heel waar het mooi weer is. En dus reden we door naar Toscane waar we toch weer eventjes het fraaie Lucca wilden aandoen. Klein voormalig klooster gevonden en daar een paar nachten erg leuk gebivakkeerd.
Vervolgens de oude weg tussen Florence en Siena gepakt, dwars door de Chianti streek
Maar uiteindelijke doel was om weer snel de relatieve drukte van Toscane te verlaten en daarom zijn we Umbrië ingereden. In Citta della Pieve, de woonplaats van ene Draghi, vonden we een prachtig kasteeltje met 6 kamers en een geweldig restaurant. Hier kunnen we prima even bivakkeren!
Uiteraard een uitgebreide ronde sightseeing in de regio, en weer dóór!
Volgende stop was een landhuis in de Marche, een voormalige burgemeesterswoning
Met een geweldig uitzicht
En krijg nou wat, da's toevallig, de Mille Miglia komt ook nog voorbij in het nabijgelegen Urbino!
Na een zeer relaxte week werd het tijd om verder te trekken. De Adriatische kust af, via een nationaal park, en toch uiteindelijk weer richting de bergen. We hadden toch een tekort aan bergpasjes adrenaline dus we moesten nog even wat. Onder andere de Staller Sattel aangedaan die we nog kenden van -ik meen- Alpentoer 2011. Vooral het daarachter gelegen Defereggen dal is fraai, maar de pas op zich ook, zij het wat kort.
De pas is -voor andere oud Alpinisten bekend- behoorlijk smal dus het verkeer wordt met verkeerslichten geregeld. Om en om opgaand en afdalend. We staan net als in 2011 vooraan, en er komen een paar Duitse motorrijders voor ons staan en ik spreek ze aan, ik wil wel graag vooraan rijden. Nee, jij hebt gele kentekenplaten, en dat zijn mensen die niet kunnen rijden en altijd overal op halve snelheid midden op de weg rijden. Er merkt er wel één op dat er een Alpina staat. De discussie is eigenlijk heel leuk en gemoedelijk en er voegen zich steeds meer motorrijders bij ons.
Het eerste groepjes Duitsers helpt volop om met alle motorrijders afspraken te maken, en men is allen welwillend. Maar, als ik in de weg rij, dan hebben we boven nog een goed gesprek. Ik beloof m'n best te doen en zodra het licht op groen springt gaan alle motorrijders naar weerszijden van de weg zodat die lastige Holländer los kan. Ik leef mij lekker uit en wij staan al op de parkeerplaats als de eerste motorrijders boven komen. Heel netjes en gaaf komen ze nog even complimenten brengen, dat zijn ze niet gewend van die gele kentekenplaten. Erg leuk zo!
Het dal is een weelde van dieren en groen, en alles loopt los dus soms moet je weer even voorzichtig tussen de koeien door manouvreren, maar alles loopt goed. Lekker verder bergweggetjes rijden en ach, als we dan toch nog een bosje bochten willen, dan pakken we de Grossglockner ook nog maar even mee voordat we huiswaarts keren.
Samenvattend: Italië was weer als vanouds gastvrij, smakelijk en gezellig. Wel had ik het idee dat de wegen aanzienlijk verslechterd waren ten opzichte van onze vorige round trip in 2012. En de Italianen in het verkeer? Die rijden als altijd als complete idioten. Respect, afstand, snelheidslimieten etc zijn nog immer ver weg. Ik betwijfel of dat ooit gaat veranderen. De Z4: die heeft zich voorbeeldig gedragen en behoudens een uitgevallen klapscherm (stekker losgetrild) werkelijk geen klap verkeerd gegeven. Helemaal super, wij kunnen er weer een paar weken tegenaan!
thanks guys!
