Goed, we waren dus in september in de Eifel, met het gebruikelijke clubje. Nou was er al eea over geschreven, maar beeldmateriaal is nog schaars. Dus ik heb besloten op mijn laatste vakantieavond (van deze kerstvakantie dan) te spenderen aan het delen van mijn foto’s. En met het uploaden heb ik moeten constateren dat de beelden nu in dezelfde staat verkeren als ondergetekende in die dagen in de Eifel. Ietwat wazig. Het was een drukke periode in wat terugkijkend een K-jaar is gebleken. Maar goed, dat mag de pret niet drukken. Ik had een fantastisch weekend en zal, tussen de foto’s door, vertellen wat het plaatje laat zien. 1 beeld is meer dan 1.000 woorden, maar ik denk dat ik minder breedsprakig zal zijn.
Daar gaan we. Jan en ik reden dit jaar net als de afgelopen keren samen. Jan en ik hebben onder elkaar rustig een autootje of 10, 12, maar de enige die het goed deed is de oude trouwe e30 325i cabrio op mijn naam. Dus de kofferbak vol met chips, droge worst, rum, cola en ook wat te eten en te drinken. De kleren pasten er net bij. Omdat Duitsche hoofdkussens zo lekker zacht zijn als een WOII Panzertank hadden we beide ons eigen kussen mee. Ik denk dat de boxspring volgend jaar ook mee gaat.
We zijn, net als eerdere jaren de woensdag vertrokken, rustig die kant op getoerd en zo kwam het, vanwege de nacht na woensdag, dat ook in Duitsland de Donnerstag kwam. Dat was de dag voor Freitag, terwijl wij op Donnerstag al Frei waren en dus hoefden we niet aan der Arbeit terwijl die juist weer Frei machte. Nou, ik ben de draad kwijt. Donnersdag dus. Het hotelletje waar we verblijven knapt er zo van op, als wij er zijn. 3 zulke mooie auto’s voor de deur.
Op de parking even gesleuteld aan Sven zijn nieuwe SWRA. Onderdelen waren meegekomen uit Nederland en zo kon het gebeuren dat we op een Freie Donnerstag am Urlaub toch aan het werk waren.
Jeroen had geregeld dat we een rondje mochten kijken in de pitstraat van de Nord Schleiffe. Dat was erg leuk! Op het terrein van de oude pitboxen hebben we onze auto’s naast elkaar gezet. Oplopend op leeftijd omdat we er niet uitkwamen hoe we op kleur moesten sorteren. Maar dat gaf niks, ik ben toch kleurenblind.
Terwijl Sven een foto maakte van zijn eigen auto, wat ons verbaasde want het is tamelijk merkwaardig om daar 450 kilometer voor te rijden, probeerde Hendrik met zijn iPhonecompas het oosten te vinden.
Aan de andere kant van de toko was een bosje verse eigenaren van zeer dik, duur, pompeus of ander exclusief BMW spul bezig met een rijvaardigheidstraining. Ze deden onderandere een slipcursus en dat wilde best, want er was zeer lokaal een bui geweest. We konden zien dat een gevulde beurs niet garant staat voor rijderskwaliteit.
Rijtje totootjes van de cursisten.
Vervolgens konden we dichterbij kijken en voelen aan een bosje M4’s, waarmee war rijtrainingen werden gegeven. Ze hadden een gele. Dat zie je aan de kleur.
en er was ook een rode. Die was er om onderscheid te maken tov de gele,
Van binnen was hij ook snel. De knie is niet van BMW, die is van mij.
Deze man wacht op de tram naar zijn hotel. We hebben na een uurtje kijken uitgelegd dat dat rode asfalt met witte strepen aan weerszijden geen trambaan is en gezegd dat hij met ons kon meerijden.
Even wat smoezen met een local, van die BMW rijtraining zorgde dat we nog even boven mochten kijken in de hospitality ruimte, stonden wat leuke dingen, zoals deze Eifelblitz, de M3 waar Johannes Scheid in 1996 en 1997de 24-hour race mee won op het circuit.
Daar moesten we foto’s van hebben! Gerrit met z’n mobiel, Jeroen had een hele dikke en ouderwetse telefoon en Sven had koude handen.
De rode M5 competition was ook wel een mooi apparaat, maar in de achtergrond daarvan zie je de gebroeders D. een dame van BMW uitleggen dat zij meer auto’s hebben.
Speciaal voor Arnold was er ook een brommer
Onze dikke bolides in de rij met al dat geblazen tupperware. Mooi hè?
Vervolgens zijn we nog even bij Brunnchen wezen kijken aan de ring. Daar stond een testauto van BMW. Van buiten was het duidelijk een stekkerkonijn, van binnen zien we niet veel, want ik heb op mijn mobiel geen Willem Engelglaasje. Of hoe heet zo’n sterk polariserend ding, waardoor je door het raam kunt kijken op de foto.
Daarna werd het tijd om de dag af te sluiten met het in wildverband auto’s op de parkeerplaats mikken en daarna daarover te zeuren. Arnold heeft nog wat problemen aan de Blauwe Jas van BMW voorgelegd, maar zonder de Witte Jas is er niks gedaan, behalve praten.
Het probleem was dat Arnold zijn schuifdak niet open wilde. De diagnose is dat het een dicht dak zonder schuifdak betreft en dat was dan de oorzaak.
7 serie-volk onder elkaar
Rode M3, blauwe jas, coronakapsel. Ik laat in het midden wie wie is.
Sven met zijn autospuiter. Sven heeft een groene auto, die is gespoten. Jeremy heeft “ff zwart spuiten” verkeerd opgevat, dus nu zit Sven met een BTWfactuur en een zwarte auto.
De volgende dag, ein-de-lijk Freitag. We zijn onderweg op een terrasje terecht gekomen, met uitzicht over de Moezel. Arnold had een mooi verhaal.
Maar Rinke vindt er kennelijk niks aan… (hij heeft het vast al vaker gehoord, weer die kutbrommers)
S bocht in de lokale greppel.
’s Avonds in het restaurant dacht Hendrik dat het eten bijna kwam. De rest van ons was realistisch.
Zaterdag na het ontbijt verzamelen op de parkeerplaats. Het weer was fabelhaft!
Me eigenste poetsbolino.
Ludacris zong het: “Move Bitch! Get out tha way”
Concentratie
En na weer een schitterende dag hebben we Jitske d’r verjaardag gevierd. Het was gezellig!
De lokale drank- en drugstest: met je ogen dicht je puntje van je neus aantikken met je wijsvinger, gaat dat goed, dan ben je nuchter. Goed, I rest my case.
Na deze mooie avond was het pitten, ontbijten en pleite, dus de wijze waarop een one night stand eindigt.
Aan mijn fellow Eifelgangers: dank voor schitterende dagen! Ik heb genoten. De foto’s mijnerzijds zijn van bedroevende kwaliteit, maar gelukkig waren de routes goed en het gezelschap top! Dank voor mooie gesprekken en de vriendschap!
